De boon die wij hier in de Villa H. gekweekt hebben in de loop van de voorbije kwarteeuw heeft met de jaren steeds indrukwekkender vormen aangenomen en dat gebeurt heus niet zo vaak. Daar is een artiest voor nodig, die iets te vertellen heeft en die over de juiste middelen beschikt om die vertelling ook de vereiste vorm te geven. De eeuwig onderschatte Tom Wolf, die destijds deel was van haar White Velvet, is zo iemand en haar andere helft, Koen Gisen is dat zeer zeker al evenzeer. Die kerel is van zichzelf aan een indrukwekkend parcours bezig als producer en muzikant en hij is tegenwoordig bij heel veel beloftevolle dingen bezig, waar jonge artiesten mee uitpakken. Een stel geweldige oren lijken daarbij hoogst noodzakelijk, naast het vermogen om de ander te laten schitteren. Dat deed hij bijvoorbeeld op indrukwekkende manier met “Arches” en “Cluster” de twee kerkorgelplaten van An, die, voor zover dat nog nodig was, haar reputatie als bijzonder veelzijdige artieste de flinke duw in de rug gaven, die nodig was om haar ster opnieuw hemelhoog aan het firmament te laten stralen.

Even later kwam daar “Sylvia” bij, de theaterproductie in het Brusselse Théâtre National, waarvoor An en Koen de muziek maakten en live speelden, samen met Casper Van De Velde en Hendrik Lasure, alias Schntzl. Die samenwerking bleek de soundtrack bij één van de mooiste theatervoorstellingen, die je de voorbije jaren in dit land kon zien en was de voedingsbodem voor iets heel moois, dat drie jaar geleden het licht zag, maar vandaag, met deze debuutplaat, tot volle bloei is gekomen. Zowat de helft van de nummers van de plaat komt uit die voorstelling en dat de vier op elkaar ingespeeld blijken, is dan ook geen verrassing.

Het meisje Pierlé van toen is intussen een tintelende Grande Dame geworden, die de grootste ijspegel in drie seconden kan doen smelten met haar onwaarschijnlijk veelzijdige stem en haar steeds knapper wordende melodieën. Het trio rond haar slaagt erin zich tot in de kern van die melodieën te verplaatsen en er zich helemaal ten dienste van te stellen. Koen Gisen liet zijn gitaren thuis en speelde sax en klarinet, Lasure was er natuurlijk met zijn synths en computers, die, zo lijkt het wel, op eenvoudig verzoek, speciale klanken weten te genereren zonder in nutteloos gebliep te vervallen en Casper Van De Velde…tja, die kerel groeit in geen tijd uit tot de toplaag van drummers. Wereldwijd, bedoel ik.

De optelsom van al dit moois is een prachtplaat, waar alles, maar dan ook werkelijk alles op zijn plaats valt. Vijftig minuten lang word je ondergedompeld in het heel bijzondere universum van An Pierlé, waar vreemde figuren huizen, die zelden dreigend overkomen en meestal lief en uitnodigend zijn. Dat is een wereld waarin je graag mag vertoeven en die, zoals alles in dit leven, heen en weer wiegt tussen melancholie en exuberantie. De plaattitel lijkt wel uit een kinderrijmpje te komen, maar hij is behoorlijk betekenisvol, als je, na enkele beluisteringen van dichterbij kijkt, luistert en leest. Ik heb het, in al dan niet besloten gezelschap, al vaker gezegd: An Pierlé is onze eigen en verbeterde versie van Björk en dat bewijst ze met deze plaat meer dan afdoende. Overigens: ook de verpakking van de plaat is meer dan af, met haar sneeuwlandschap en de kerstboomfiguurtjes, die ik me nog maar al te goed uit mijn prille jeugd kan herinneren. Je zult het mij niet snel zien schrijven, maar ik denk dat het An Pierlé Quartet een redelijk fantastische plaat gemaakt heeft. Live kijken kan nog even niet, maar het viertal wordt geregeld live gestreamd. Niet te missen!

(Dani Heyvaert)